Nobilis sum! [Szubienicznik. Falsum et verum – Jacek Piekara]

Nobilis sum! czyli Jestem szlachcicem! Podstarości Zaremba i stolnik Ligęza wracają do akcji. No właśnie akcja. Słowo kluczowe. Jacek Piekara w kontynuacji swojego kryminały/opowiastki szlacheckiej z XVII wieku leniwie idzie do przodu. Jeśli czytaliście cykl inkwizytorski jego autorstwa to przyznacie, że tam akcja jest wartka. Tutaj autor popadł w lenistwo. Najważniejsze co się wydaje tu być to dialogi i długie rozprawy o szlachcie i społeczeństwie.

Pierwsza część Szubienicznika kończy się na oskarżeniach które padają pod adresem podstarosty Zaremby. Szybko się wyjaśnia sytuacja, a podsądek Gideon Rokicki okazje się ciekawą personą. Nie chcę za bardzo opowiadać o treści, bo mam takie wrażenie, że zdradzając jakiś jeden fakt można opowiedzieć 1/3 książki.

Przyznam, że chyba najlepiej byłoby czytać wszystkie tomy mniej więcej w mniejszym odstępie czasu, bo w sumie już niektórych faktów z pierwszej części nie pamiętałem i musiałem się nagłówkować kto z kim, i dlaczego. Akcja jak pisałem we wstępie jest bardzo leniwa. Pan Jacek i Hieronim dalej prowadzą przesłuchania celem wyjaśnienia spraw opowiedzianych w pierwszej części jednak po przeczytaniu Falsum et verum sprawa może jedynie drgnęła i mam wrażenie, że w takim tempie to autorowi opowiedzenie całej historii może zająć jeszcze z kilka tomów.

Mimo wady jaką z pewnością jest zakończenie książki słowami z poprzedniej części tj. KONIEC TOMU II, książkę czyta się bardzo dobrze. Choć przyznam, że łacińskie wtrącenia Rokickiego w początkowej fazie książki dało mi do myślenia jeśli chodzi o obsługę przypisów na moim Kindle. Mimo tych łacińskich i staropolskiej mowy z wieku XVII mamy tu podobny klimat szlacheckiej Polski z tamtego okresu. I jak się czyta to można dojść do wniosku, że było ciekawie. Lubiącym ten okres polecam.

Książka przeczytana w ramach WYZWANIA KRYMINALNEGO

Wydawnictwo Otwarte
Szubienicznik. Falsum et verum Jacek Piekara
s. 400, 2014 rok wydania
Ocena: 3.5/5